आदरणीय व्यासपीठ, वंदनीय गुरुजन आणि माझ्या प्रिय मित्र-मैत्रिणींनो,
एका कवीने खूप सुंदर म्हटले आहे,
"ज्यांच्या घामाच्या थेंबातून, फुलला आपल्या जीवनाचा मळा,
त्या माऊलीच्या डोळ्यांत आज, का अश्रूंचा झरा?"
आज मी एका अशा विषयावर बोलणार आहे, जो आपल्या प्रत्येकाच्या हृदयाला स्पर्श करणारा आहे. हा विषय आहे आपल्या घराच्या देव्हाऱ्यात बसलेल्या, पण आज दुर्लक्षित झालेल्या आपल्या जिवंत देवांचा... म्हणजेच आपल्या वृद्ध आई-वडिलांच्या व्यथांचा.
मित्रांनो, आठवून बघा ते दिवस. जेव्हा आपण लहान होतो, तेव्हा आपल्या प्रत्येक हट्टासाठी, प्रत्येक गरजेसाठी कोण धावून यायचं? आपले आई-वडील. आपल्याला चालायला शिकवण्यापासून ते आपल्या पायावर उभे करेपर्यंत, त्यांनी आपल्यासाठी काय नाही केले? आपल्या आवडीनिवडी जपण्यासाठी त्यांनी स्वतःच्या इच्छा मारल्या. आपल्याला चांगले शिक्षण मिळावे म्हणून त्यांनी रक्ताचे पाणी केले. आपले भविष्य घडवण्यासाठी त्यांनी आपला वर्तमान पणाला लावला.
त्यांनी हे सर्व का केले? कारण त्यांना आपल्याकडून एकाच गोष्टीची अपेक्षा होती - म्हातारपणीचा आधार. त्यांना आपल्याकडून पैसा, संपत्ती किंवा महागड्या वस्तू नको होत्या. त्यांना हवा होता फक्त आपला वेळ, आपले प्रेम आणि आदराचे दोन शब्द. पण आज काय परिस्थिती आहे?
आजची परिस्थिती खूप वेगळी आणि दुःखद आहे. ज्या मुलांना त्यांनी बोट धरून चालायला शिकवले, तीच मुले आज नोकरी-व्यवसायाच्या नावाखाली त्यांना एकटे सोडून शहरात निघून गेली आहेत. ज्या आई-वडिलांनी आपल्याशी बोलल्याशिवाय घास खाल्ला नाही, तेच आई-वडील आज आपल्या मुलांच्या एका फोनची आतुरतेने वाट पाहत आहेत. त्यांची तब्येत कशी आहे, हे विचारायलाही आज मुलांना वेळ नाही. घराच्या कोपऱ्यात बसून, जुने फोटो पाहत ते फक्त आपल्या आठवणींमध्ये रमून जातात. ही त्यांची व्यथा नाही का?
सर्वात वेदनादायी गोष्ट म्हणजे, काही जण तर आपल्या आई-वडिलांना ओझे समजू लागले आहेत. ज्या घरात त्यांनी आपले संपूर्ण आयुष्य घालवले, त्याच घरात आज ते परके झाले आहेत. आणि या सर्वाचा कळस म्हणजे 'वृद्धाश्रम'. ज्या आई-वडिलांनी आपल्याला जन्म दिला, त्यांनाच आज आपण घराबाहेर काढत आहोत. वृद्धाश्रमाच्या भिंती आज अशा अनेक कहाण्या सांगत आहेत, जिथे डोळे सुकले आहेत, पण आशा अजूनही जिवंत आहे की, 'माझा मुलगा मला घरी न्यायला येईल'.
मित्रांनो, विचार करा. आपण मंदिरातील दगडाच्या देवाची पूजा करतो, पण घरातील जिवंत देवांचा अवमान करतो. हे कुठेतरी थांबले पाहिजे. आई-वडील ही आपली जबाबदारी नाही, तर आपल्या आयुष्यातील सर्वात मोठी संपत्ती आहेत. त्यांचे अनुभव, त्यांचे आशीर्वाद हे जगातील कोणत्याही संपत्तीपेक्षा मौल्यवान आहेत.
चला तर मग, आज आपण सर्वजण मिळून एक शपथ घेऊया. आपण आपल्या आई-वडिलांना कधीही एकटे सोडणार नाही. त्यांना मान-सन्मान आणि प्रेम देऊ. त्यांच्या म्हातारपणाची काठी बनू, ओझे नाही.
धन्यवाद!
जय हिंद!
